Oh My Ghost

Burayı bilen bilir, tek bir Kore dizisi hakkında bile yazmışlığımız yoktur, ikimizin de ne ilgisi ne bilgisi vardı bu deryada. Derya diyorum, çünkü Güney Kore dizileri almış başını yürümüş durumda ve anlayabildiğim kadarıyla Türkiye'de de ciddi bir takipçi kitleleri var. Ayrı bir isimleri bile var: K-drama. Genelde tek sezonluk oluyor, dertlerini anlatıp bitiyorlar - bizim dizilerimiz gibi uzattıkça uzatmak, sündürdükçe sündürmek yok. Bölümlerin uzunluğu 1 saat. Yazım-yönetim tarzları ise Amerikan dizilerinden çok Türk dizilerine benziyor, çoğunlukla tüm diziyi tek bir kişi yazıyor ve tüm bölümleri aynı yönetmen yönetiyor.

Kore dizileriyle tanışmam, birkaç yıl önce Boys Over Flowers isimli şirin gençlik dizisiyle olmuştu. Başlarda ne kadar hoşuma gitmiş de olsa ortalarında sıkılıp bırakmıştım, fazla çocuk işi gelmişti. Geçen haftaysa tesadüf eseri Oh My Ghost (ya da Oh My Ghostess/O Naui Gwisinnim) isimli bir K-dramaya rastladım, başlayınca da çorap söküğü gibi geldi sezonun kalanı. Bu yazıda da ondan bahsedeceğim.



Şimdilik bu bir buçuk dizilik (!) Güney Kore dizisi birikimime dayanarak: Bazı açılardan Türklere çok benzemelerini (büyüklere ve üstlere aşırı bir saygı, toplumda ve hemen her ilişkide üstü örtülü de olsa kendini buram buram belli eden feodal düzen, her türlü duygunun abartılarak dışavurulması, vs) görmezden gelecek olursak, çok tatlı tipler şu Kore dizilerindekiler :) "İyi dizi" açığını doldurmuyor bu diziler belki, ama daha farklı, çerezlik bir ihtiyacı karşılıyorlar. Bazen komik, yer yer saçma da olsalar tam açıklayamadığım garip bir çekicilikleri var: insanın yüreğini ısıtıyorlar. Ayrıca yepyeni, upuzak ve değişik bir kültürü bu kadar yakından görebiliyor olmak ayrı hoş.

Gelelim 16 bölümlük Oh My Ghost'a. Başrolde iki kadın karakter var. Biri aşırı çekingen, ezik, zayıf, yalnız, suskun ve mutsuz Na Bong-sun, diğeri de kendine güvenen, konuşkan, neşeli, enerjik, komik ama ölü Shin Soon-ae. Evet, paranormal bir dizi Oh My Ghost (adından da anlaşılabileceği gibi), ama ana konuyu bunun üzerinde kurmuş gibi görünse de, doğaüstü olaylar aslında arkaplanda kalıyor, çoğu bölümde karakterlere ve ilişkilere odaklanıyoruz. İlk bölüm, bir dizi gizemli olayla başlıyor: son günlerde şehirde ardı ardına genç erkekler vücut ısılarının aşırı derecede düşmesi ve ölümün kıyısına gelme nedenlerinden hastaneye getirilmektedirler, çoğu da en son güzel, yabancı kadınlarla birlikte görülmüştür. Bu esrarın seyrici nezdinde çözülmesi çok zaman almıyor: Shin Soon-ae.



Shin Soon-ae çok genç yaşta ölmüş ve hayattayken hiçbir erkekle birlikte olamamış bir hayalet. Nasıl öldüğünü, önceki hayatını hatırlamıyor, ama bu dünyaya sıkışıp kalmasının, öbür dünyaya geçememesinin nedeninin bir "bekaret garezi" olduğuna inanıyor, yani bekaretini kaybederse, huzur içinde diğer tarafa geçebileceğini düşünüyor. Bu nedenle genç kadınları ele geçirerek içlerine girip (onları possess edip) erkeklerle öpüşüp koklaşıyor, fakat daha ileri gidemiyor, her denemesi hüsranla sonuçlanıyor çünkü. Ölümlü erkeklerin vücutlarının ısısı bir hayaletle temas edince tehlikeli bir şekilde düşmeye başlıyor ve hastanelik oluyorlar. Bin erkekten sadece birinin bir hayaletle seks yapıp hayatta kalacak kadar güçlü olduğu söyleniyor. Bu nedenle kızımız o "Man of Vitality"nin arayışında, fakat zamanı tükeniyor. Hayaletler, bedenleri öldükten üç yıl sonra hâlâ dünyadalarsa birer “kötü ruh”a dönüşüyor, dünyada hapis kalıyor, vicdan duygularını ve bilinçleriyle benliklerinin bir kısmını yitirip çok kötü şeyler yapmaya başlıyorlar. İşte Soon-ae de kendi akıbetinin öyle olmasından deli gibi korkuyor, üç yılın dolmasına birkaç ay kalmış çünkü.

Diğer yanda, bir restoranda aşçı-yardımcılığı (daha çok bulaşıkçılık) yapan Na Bong-sun var. Bong-sun ilk bakışta pek sempatik bir tip değil, aciz, aşırı zayıf ve aşağılık kompleksli gibi görünüyor. Hayatındaki insanların (oda kiraladığı yurttaki komşuları, restorandaki diğer aşçılar vb.) onu ezip geçmesine izin veren, birisiyle konuşurken başını kaldırıp karşısındaki insanın yüzüne bakamayan, konuşurken sürekli özür dileyen, onu da sivrisinek vızıltısı gibi bir sesle sürekli ağlamaklı bir halde yapan Na Bong-sun'ın özelliği, çocukluğundan beri etraftaki hayaletleri görebilmesi. Kendisi gibi hayaletleri görebilen Şaman bir büyükannesi var, onun dışında da bir ailesi ya da arkadaşı yok, anne babası o küçükken ölmüş. Hayaletleri görebildiği için tüm yaşamını korku içinde, oraya ait değilmiş gibi hissederek geçiren Bong Bong'un tek tutkusu, yemek yapmak (ki o da gizli bir tutku). Bir de çalıştığı restorandaki kibirli ve ukala şef yani aşçıbaşı Kang Sun-woo (o daha da gizli bir tutku).





İlk bölümün sonunda ve birtakım talihsiz olaylar silsilesi sonucunda, Soon-ae bizim sümsük Bong’un içine girmiş, üstelik de oraya hapsolmuş buluyor kendini. Ve olaylar gelişiyor! Aslında hikayenin genel gidişiyle ilgili bir şeyler daha söylemek isterdim -bayağı bir çetrefilleniyor çünkü-, ama izlemeyi düşünen varsa keyfi kaçmasın. Şu kadarını söyleyip bırakayım: işin içine ölü kızın ailesi, gizemi çözülememiş bir cinayet ve göründüğü gibi iyi huylu ve kibar olmayan sürprizli bir karakter giriyor, ama dizi genelde hafif ve komik bir havada geçiyor. Yan karakterler de çok güçlü. Na Bong-sun karakterini (ve yer yer içine Soon-ae kaçmış bir Na Bong-Sun'ı) canlandıran aktris Park Bo-yeong'u izlemek ayrı güzel, çünkü uçlardaki bu iki karaktere cidden büyük bir beceriyle hayat veriyor, ilerleyen bölümlerde hatunların karakterleri gelişip değişirek birbirlerinin karakterlerine yaklaştıklarında bile, ikisi arasındaki keskin ayrımı sadece bakışlarıyla dahi verebiliyor. 

Eğer Kore dizilerinin dünyasına benim gibi yabancıysanız ama değişik bir tat arıyorsanız, Oh My Ghost'a bir şans verin derim. Eğer bu tür dizilerin müdavimiyseniz de Oh My Ghost'a bir şans verin derim. Çok sıcak ve eğlenceli (ama yeri geldiğinde gözlerinizi doldurmaktan da çekinmeyecek) bir dizi.

Hamiş: Herkese benim gibi olur mu bilmiyorum ama, bu diziyi izlerken sürekli ama sürekli acıktım. Bir restoranda geçtiği için, galiba biraz da Korelilerin kültüründe yemek çok önemli olduğu için, bölümlerin yarısı karakterler yemek yerken ya da yemek pişirirken, hiçbiri değilse de yemekten bahsederken geçiyordu. Üstelik o yemekler de çok iştah açıcı görünüyordu. Bu bir haftada kilo aldığımı tahmin ediyorum; Oh My Ghost'un hiç aç olmadığını düşünen bir insana bile gece gece "sebzeli nooddddleee" şeklinde sayıklatma özelliği var. Siz siz olun, diziyi izleyecekseniz yemeğinize ya da hemen ardına denk getirin.

Hamiş 2: Sıradaki Kore dizim, Oh My Venus (oh my'lardan gidişim tesadüf). Eğer yazının yorum kısmına bildiğiniz çok ama çok güzel Kore dizilerini öneri olarak bırakmak isterseniz memnun olurum. Ciddi, ağır buğur, ağlak, bol dramlı diziler yerine hafif, komik ve eğlenceli diziler tercihim.

Son olarak, Oh My Ghost'un şirin mi şirin kastı: