Harry Potter ve Ölüm Yadigarları

Harry, Ron ve Hermione'nin Voldemort'un ruhunu parçalara bölerek içlerine yerleştirdiği hortkulukları bulup yok ederek yenmeye çalıştıkları bu son kitapta üçlümüz, sürekli enselerinde hissettikleri Voldemort'tan, Ölüm Yiyenlerden, Kapkaçırcılardan ve Bakanlık'tan da kaçmak zorundalar.

Voldemort'un müritleri Ruh Emicilerin kontrolünde olan Azkaban'dan salınmış ve Ruh Emicilerle birlikte Voldemort'un saflarına katılmış durumda. Artık Ölüm Yiyenler tarafından yönetilen Sihir Bakanlığı, Muggle doğumlu büyücülere karşı Nazi Almanya'sını hatırlatan bir kampanya başlatmış, etrafa "Bulanıklar ve Huzurlu Bir Safkan Toplum İçin Oluşturukları Tehlikeler" gibi başlıklara sahip kitapçıklar dağıtmakta, Harry de "Bir Numaralı Sakıncalı" ilan edilmiş ve başına 2 bin galleon ödül konmuş. Önceki kitapların tümünden daha karanlık bir atmosfere sahip Ölüm Yadigarları, üstelik sadece Voldemort ve yeni faşizan düzeni nedeniyle de değil: Üçlümüz Hogwarts'a dönmediği için. Şimdiye dek bütün kitaplar Harry ve arkadaşlarının Hogwarts'taki bir sömestrini anlatırken, Ölüm Yadigarları son bölümleri hariç Hogwarts dışında geçiyor; son sınıfı okumak için okula dönmüyor üçlümüz, yapmaları gereken çok daha önemli işleri var (ki zaten dönseler de hemen öldürülürler muhtemelen).

Başlarda Hortkulukların büyük kısmının değil nerede olduklarını, ne olduklarını bile bilmedikleri gibi, olur da bulacak olurlarsa o korkunç büyülü nesneleri nasıl, neyle yok edeceklerini bile bilmiyor üçlümüz. Bir planları olmadan, karınlarını doyuracak doğru düzgün yiyecek bulamadan, sevdiklerinin hayatta olup olmadığına dair hiçbir haber alamadan saklanıyorlar, Harry bir de arkadaşlarının sessiz şaşkınlıkları ve hayal kırıklıklarına göğüs germek zorunda kalıyor. Her şeyin üstüne Dumbledore'un geçmişiyle ve karanlık zamanlarıyla ilgili korkunç dedikodular eklenince, Harry'nin moralinin nasıl olacağıyla ilgili akıl yürütmek pek zor değil. Kitabın bu bölümleri, Hermione'nin inanılmaz bir kurtarıcı olduğu bu bölümler. Her şeyi, her şeyi o akıl edip gerçekleştiriyor ve eğer Ölüm Yadigarları ikiye ayrılsaydı, ilk yarının süper-kahramanı kesinlikle Hermione olurdu.

Ölüm Yadigarları ile ilgili son kitabı okumayanların okuma keyfini kaçıracak gelişmeleri açıklamadan, spoiler vermeden daha fazla bir şey yazmam imkansız, o yüzden burada konudan bahsetmeyi bırakıyor ve pek bir şey açık etmemeye çalışarak genel fikirlerime geçiyorum. Zor olacak ama :) Yine çok güzel yazılmış, yine hem yetişkin, hem de daha genç okuyucuya hitap edebilecek bir dil kullanmış J.K. Rowling. Eksik kalmış her mini-hikaye şahane bir şekilde toparlanıyor. Yadigarlar teması (pek çok olay, kişi ve detayın aksine ipuçları önceki kitaplarda verilmediği halde) olağanüstü, Rowling'in Yadigarları büyük resme yerleştirebilme becerisi de öyle. Tamamen unuttuğumuz karakterler beklenmedik dönüşler yapıyor ve temelleri ta ilk kitaplarda atılmış, ilmik ilmik örülerek tamamlanan öykülerin tamamlanmasına katkıda bulunuyor. Ama açıkçası kitabın büyük kısmı, çekirdek üçlümüzün etrafında dönüyor ki bence olması gereken de buydu. Roman ilerledikçe ve üçlümüz biz sihirsiz dünyanın insanlarının asla idrak edemeyeceği zorluklarla karşılaştıkça, karakterlerinin ve ilişkilerinin olgunlaşmasına da tanık oluyoruz.

Seri içinde benim açık ara favorim olan kitap bu, büyük bölümü Hogwarts'ta geçmemesine rağmen hem de. Sonuçta son kitaptan, Harry ve Voldemort'un karşı karşıya geldiği, Hogwarts'ın epik bir savaşa ev sahipliği yaptığı kitaptan bahsediyoruz. Harry Potter'ın dünyası sıradanla fevkalade olanın, alelâdeyle gerçeküstünün yanyana var olabildiği bir dünya. Dışarıdan tek kişilik görünen çadırların içine girilince iki odalı evlere dönüştüğü, baykuşların mektup servisi yaptığı, insanların fotoğraflarına girip çıkabildiği, arabaların uçabildiği, aynaların bakanın en gizli arzularını yansıttığı, görünmezlik pelerinlerinin varolduğu, gündüz düşü iksirlerinin alanı başka alemlere götürdüğü, portrelerin konuştuğu bir dünya. Aynı zamanda ölümlerin, felaketlerin ve kötülüğün kol gezdiği, insanların yaşamlarının sevdikleri ve yitirdikleriyle tanımlandığı bir dünya — yani bize ve ölümlü, kuru yaşamlarımıza son derece tanıdık gelen bir dünya. Sanırım bu serinin dünya çapında böyle büyük bir fenomen haline gelmiş olmasının nedenlerinden biri bu.

— Bu paragrafı kitabı henüz okumayanlar atlasın lütfen. Son uyarı, gözleriniz kaymasın diye anlamsız şeyler yazıyorum, bir alttaki paragraftan devam edin, hop hop. — Serinin son kitabında beni rahatsız eden tek bir şey var: Epilog. Rowling'in "19 Yıl Sonra"sını anlattığı, altı sayfalık son bölüm yani. Hortkuluklar ve Yadigarlar, Dumbledore ve Snape'in hikayeleri ne kadar etkileyiciyse, bu son bölüm o kadar itici. Enfes bir müziğin akordu kaçmış bir notayla bitmesi gibi hissettiren bölüm, bu epik seriye de hiç yakışmıyor. Gereğinden fazla bir "ve sonsuza kadar mutlu.." havası var, üstelik o sonsuza kadar mutlunun sadece serüvenlerden eli ayağı çekip evlenerek ve bir sürü çocuk yaparak olacağını ima etmesi, kendimi tekrarladığımı biliyorum ama, bu epik seriye hiç yakışmıyor. Koskoca altı sayfada kahramanlarımızın sevgilileriyle tavşanlar gibi üredikleri ve yavrularına ölen sevdiklerinin adlarını koyduklarından başka hiçbir şey öğrenemiyoruz, mesleklerini bile. Üstelik o kadar yapış yapış bir duygusallık ve budalaca bir mizah içeriyor ki, keşke hiç olmasaymış o kısım dedirtiyor; kendi adıma Harry Potter ve Ölüm Yadigarları'nın 682. sayfada bittiğine, son cümlesinin "...ömür boyu bana yetecek kadar dert gördüm" olduğuna karar verdim. Bu haliyle olağanüstü bir kitap işte.

Efsanevi serinin son kitabının filmine gelince... Ölüm Yadigarları iki film olarak çekilecek (bence ta Ateş Kadehi'nden itibaren uygulanmış olması gereken bir yöntem), ilk bölüm kasım sonunda vizyona girdi, onunla ilgili bu yazı serisine başlamadan önce ayrı bir yazı yazmıştım, okumadıysanız: Harry Potter and the Deathly Hallows, Part I. Yazıyı yazdığımdan beri fikirlerim biraz değişti, filmi izlerken kitabı okuyalı birkaç yıl olmuştu ve pek çok detay aklımdan uçup gitmişti, oysa şimdi son kitabı tekrar okuyup, her şey tazeyken filme dönüp baktığımda, rahatsız edici bulduğum birkaç nokta oldu. Mesela: Bellatrix Hermi'ye işkence yaparken -ki bu işkencenin ısırarak değil, Crucio ile yapılması gerekiyordu, neyse- mahzende kapatılmış Ron'un, kızın adını haykırarak duvarları yumruklaması, Harry'i bile duyamayacak kadar kendini kaybetmiş olması gerekirken, filmde Harry'den bile daha sakin, daha sallamayan bir tepki vermekte ve ne öfke, ne korku, hiçbir duygu göstermemekte. Bunun kitapları okumayan birine çok küçük, kafaya takılmaması gereken bir sahne gibi gelmesi mümkündür, ama bütün karakterizasyonu ve ilmek ilmek örülmüş ilişkileri piç eden bir sahne aslında. Sonuç olarak ilk izlediğimde olduğu kadar etkileyici bulmadım ama hâlâ serinin en iyi filmi olduğunu düşünüyorum, bu değişmedi. İkinci bölüm için temmuza kadar beklemek zorundayız, şu noktada şimdiye kadar büyük kısmı mahvedilen film serisinin en azından son halkasının biraz bir şeye benzeyerek, Harry Potter'a hak ettiği vedayı edeceğini ummaktan başka çare yok.

Diğer Harry Potter yazıları (kitap + film):
Felsefe Taşı | Sırlar Odası | Azkaban Tutsağı | Ateş Kadehi | Zümrüdüanka Yoldaşlığı | Melez Prens
Son iki filmin incelemeleri:
Ölüm Yadigarları, Bölüm I | Ölüm Yadigarları, Bölüm II