En İyi 10 Buffy Bölümü

Buffy the Vampire Slayer'ın son bölümünün yayınlanmasının üzerinden neredeyse 8 sene geçmiş, yine de her bölümünü birkaç kez izlemiş birisi olarak bazı repliklerini bile anımsıyorum ben hâlâ. Buffy'i ilk duyduğumda (sanırım pek çok kişi gibi) lisede geçen ve Buffy isimli bir vampir avcısı üzerine olan bir dizinin iyi olabileceğine ihtimal vermemiş ve sohbetlerde diziyi bolca küçümsemiştim. Sonra diziyi izlemeye başladığımda mutlulukla yedim tabii ki daha önce ettiğim lafları. Ta 1997 yılının kötü ve ucuz efektleriyle, çok düşük bir bütçeyle, her biri bütünden ayrı duran bölümlerle ve bir hayli yavaş başlıyor olabilir, ama 2. sezonunun ortalarında inanılmaz derecede güzel ve eşsiz bir şeye dönüşüyor. Türü fantastik olarak geçiyor, ancak aynı zamanda komedi, aksiyon ve dram türlerini içinde bolca barındıran, ve bana göre TV için yazılmış en zekice ve en komik (sanırım 'hicivli' ve 'nüktedan' demem gerekiyor!) diyaloglara sahip olan bir dizi bu. Spin-off'u Angel'ın daha karanlık havasını tercih ediyor olsam da, Buffy'nin daha iyi bir dizi olduğunu kabul etmem gerek, o yüzden bu tarz bir listede önceliği Buffy'ye verdim -zaman bulursam ileride Angel'dan favorilerimi de çıkarabilirim ama tabii. İşte bana göre Buffy'nin en iyi bölümleri:

1- The Gift (5.22)

Dizinin 5. sezon finali, 100. bölümü, üstelik de orijinal olarak en son bölümü yani dizi finali olması planlanmış bölüm. Ki bana kalırsa asıl dizi finalinden çok daha güzel bir final olurmuş (ama devam ettiği için şikayet ettiğim de yok elbette). Eski günlere selam göndererek basit bir avla başlıyor ve Buffy'nin ikinci kez ölmesiyle, bu kez bilinçli bir şekilde Dawn'ı (ve dünyayı) kurtarmak için kendini feda etmesiyle bitiyor. Sezonluk big-bad'ler arasında favorilerim arasında sayabileceğim tanrı Glory'yi (Ben formunda) öldüren kişi de Giles oluyor. Bölümde bir sezon finalinde olması gereken her şey var, Buffy'nin cesedinin başında gözyaşlarına boğulan bir adet Spike da dahil. Glory'le yaptıkları son savaşta herkesin bir rolünün olması ve o sezon boyunca yaşanmış her şeyin tamamlanması bu bölümle ilgili en sevdiğim şeylerden. Anya'nın robot Buffy planından Willow'un (artık biraz korkutucu olmaya başlamış) sihrine kadar herkes önemli bir rol oynuyor. Son sahnede en taş kalpli seyirciyi bile ağlatacak bir görüntü var: Buffy'nin mezar taşı. (Ve mezar taşının üzerinde, en ağır buğur seyirciyi bile kıkırdatacak bir yazı: "She Saved the World A Lot".)

2- The Body (5.16)

Buffy'nin annesi, hiç beklenmedik bir biçimde ve anda -ve doğaüstü bir nedenden, mesela bir vampirin kollarında değil de savaşmaya Buffy'nin gücünün yetmeyeceği bir nedenden: beyin tümöründen- öldüğünde, Buffy ve arkadaşları öylece kalakalıyorlar. Joyce'un ölümüne her karakterin verdiği tepki farklı ve hepsi de birbirinden gerçekçi ve etkileyici. Bölümde müzik kullanmamakla (başlardaki yarım dakikalık bir flashback haricinde hiç müzik yok!) ise inanılmaz derecede cesur bir karar almış Whedon bana kalırsa ve sonuç olağanüstü olmuş. Genelde kolaya kaçanların tercihi bu tarz sahnelerde müziği kökleyip seyirciyi ajite etmektir, ama katı sessizlik, çok iyi yazılmış diyaloglar ve nefis oyunculuklarla desteklendiğinde tabii, çok etkili olmuş, deyim yerindeyse tokat gibi çarpıyor seyircinin yüzüne ölümün gerçekliği ve insanoğlunun ölüm karşısındaki çaresizliği. Buffy'nin ambulansın gelmesini beklediği uzun tek plan sahneden, haberi Dawn'a verişini diğer odanın penceresinden görmemize, Willow ve Tara'nın kampüsteki diyaloglarından 1000 yaşında bir ex-demon olarak Anya'nın ölümü "anlayamaması"na kadar her şeyiyle, her saniyesiyle mükemmel bir bölüm bu. Ölümün insan üzerindeki etkileriyle ilgili The Body kadar vurucu ve gerçekçi bir bölüm daha çekildi mi herhangi bir televizyon dizisi için bilemiyorum -ne önce ne de sonra. Ve bunu Six Feet Under'ı -çok severek- seyretmiş birisi olarak söylüyorum.

3- Once More, With Feeling (6.7)

Unutulmaz müzikal bölüm. Kastın tamamı, sesleri iyi olsa da olmasa da bu müzikal işini iyi kıvırmış bence, ama Amber Benson (Tara), Anthony Stewart Head (Giles), James Marsters (Spike) ve Emma Caulfield (Anya) olağanüstü seslere sahip oldukları için, bu bölümde özellikle onların şarkılarını izlemek çok çok büyük keyif. Once More With Feeling alışkın olduğumuz müzikallere hiç benzemiyor; bir kere karakterler durup dururken, nedensizce şarkılara boğulmuyor, Buffy evreni içinde son derece mantıklı bir nedeni var herkesin şarkı söylemeye başlamasının. En önemlisi de, söylenen şarkılar sıradan şarkılar değil, Joss Whedon'ın bu bölüm için özel olarak yazdığı, konuyla -ve büyük resim içinde bakıldığında da dizinin geldiği noktayla- alakalı, karakterlerin o anki dertleriyle ilgili şarkılar, ve Buffy'nin arkasında yatan dehanın büyüklüğünü bir kez daha önümüze seriyor Once More With Feeling çünkü şarkı sözleri, en basit tabirle dahice. Zengin bir karakter gelişimine sahip bu bölüm üstelik. Her Buffy bölümünde olduğu gibi genel hava aynı anda hem komik ve eğlenceli, hem de ağır ve bunalımlı. (Bu bölümü kaç kez izledim, şarkıları ise bölümden bağımsız olarak kaç kez dinledim hiçbir fikrim yok ama beni bile utandıracak bir sayı olmalı.)

4- Hush (4.10)

Neredeyse tamamı sessiz çekilen Hush, onlar kalplerini deşip alırken yardım istemek için bağıramasınlar diye geldikleri kasabadaki herkesin seslerini çalan, masallardan fırlayıp gelmiş olan bir grup kötü adamla, "Gentlemen"la ilgili. Buffy'nin izlerken gerçekten korktuğum tek bölümü bu, centilmenler tüyler ürpertici yaratıklar. İlk 6-7 dakikada bolca ve anlamsızca konuşup duran karakterlerin, seslerini kaybettikten sonra yaklaşık 35 dakika boyunca birbirleriyle ağızlarından tek sözcük bile çıkmadan iletişim kurmaya çalışmalarını izliyoruz, bu sanırım televizyon dizileri tarihinde bir ilk.

5- Becoming, Part I & II (2.21-2.22)

2. sezonun finalinde Angelus'un nihai planının dünyayı bir cehennem boyutuna çekmek olduğunu anlayan Buffy, en sonunda onu öldürmeye hazır hale gelir. Dizinin en iyi bölümlerinden biri bu, aslında neden ilk sırada değil de 5. sırada bilemiyorum, ilk 5'e bir türlü karar veremedim zaten, yerleri sürekli değişip durdu. Angel'ın köklerine yapılan bir flashback gezisiyle başlayan Becoming'de, Willow'un ilk kez büyü kullanışına, Giles'ın işkence görüşüne, Drusilla'nın bir vampir avcısını neredeyse hiç çaba harcamadan öldürüşüne, Spike'ın Buffy'ye yardım etmesine ve Joyce'un kızının Avcı olduğunu öğrenişine, Buffy ve Angelus'un ölümüne kılıç savaşına ve öperek ve ağlayarak Angel'ı öldüren bir Buffy'ye tanık oluyoruz. Bölüm, evden kovulmuş, okuldan atılmış, sevgilisini öldürmüş ve polis tarafından aranan 17 yaşındaki Buffy'nin, bir otobüse atlayıp Sunnydale'i terk etmesiyle bitiyor. Belki de ilk sıraya koymalıydım Becoming'i?

6- Graduation Day, Part I & II (3.21-3.22)
Pek çok fanın en sevdiği villain olan Mayor'ın, ayrıca Faith'in ve Sunnydale High'ın gidişine/düşüşüne tanık oluyoruz 3. sezon finalinde. Ayrıca Angel'ın da, Cordelia'yı alarak kendi dizisine geçmeden göründüğü son bölüm bu. Aksiyon dolu, acayip gaz bir final Graduation Day, favori sahnelerim ilk bölümün sonundaki Faith ve Buffy dövüşü ve Buffy'nin kanını içen Angel.

7- Innocence (2.14)

Innocence, dizi için bir dönüm noktası kabul edilebilir sanırım. Yazarların ne yapabileceğini, dizinin ne olabileceğini gösteren bölüm bu, bu bölümden sonra hiçbir şey aynı olmuyor zaten. 17. doğumgününün gecesinde Angel'la yatan Buffy, ona bir anlık "kusursuz mutluluk" yaşatmış oluyor, bu da ruhunu tutan lanet kalkacak demek. Ruhu uçup gidince geride köpek yavrularına işkence eden tüyler ürpertici Angelus kalıyor. Spike ve Drusilla olağanüstü villain'lar, aralarına bir de Angelus katılınca tadından yenmez oluyorlar.

8- Restless (4.22)


4. sezonun final bölümü Restless, ama aksiyonun gırla gittiği, sezonluk big-bad'le savaşılan bölüm değil. Buffy, Willow, Xander ve Giles, Adam'ı bir önceki bölümde yeniyorlar, fanların pek ısınamadığı (ama benim her nedense bayıldığım) Initiative hikayesi de tamamlanmış oluyor. Restless, grubun dinlenmek için televizyonun karşısına geçtiği, Apocalypse Now'ı izlerken her birinin tek tek uyuya kaldığı bölüm, biz de tek tek rüyalarına giriyoruz, bu arada ilk Avcı'nın ruhu da bizimkileri rüyalarda öldürmeye çalışıyor. Yani Restless, çoğunlukla rüyalardan oluşuyor. Rüye sekanslarının her biri olağanüstü, bir kere hem tüyler ürpertici, hem de komikler, üstelik gelecek bölümler (hatta gelecek sezonlar) ile ilgili bir sürü şey söylüyorlar. Restless, Twin Peaks'in halefi olarak kabul edilebilir sanırım :)

9- Doppelgangland (3.16)

İntikam iblisi Anyanka'nın The Wish'te yarattığı paralel dünyadan vampir Willow, ters giden bir büyü sonucu Sunnydale'e geliyor Doppelgangland'de. İnanılmaz komik bir bölüm bu, Willow açısından nefis bir karakter gelişimi de içeriyor. Bizim Willow ile vampir Willow arasındaki etkileşimler acayip komik. Bizim Willow'un Vampir Willow rolü, Vampir Willow'un da Bizim Willow rolü yaptığı sahneler şahane. Vamp Willow'la tanıştıktan sonra, Willow'un gözlemleri: "That's me as a vampire? I'm so evil. And skanky. And I think I'm kinda gay!"

10- Prophecy Girl (1.12)

İlk sezonun finali. Angel, The Puppet Show ve Nightmares de iyi bölümler, ama Prophecy Girl, dizinin gerçekten iyi olan ve sonraki sezon finalleri için standartları belirleyen ilk bölümü. Giles bir kehanetten, Buffy'nin Master'la karşılaşacağını ve öleceğini öğreniyor. Bunu öğrenen Buffy Avcılığı bıraktığını, artık seçilmiş kişi ya da kahraman filan olmak istemediğini, 16 yaşında ölmenin pek de adil olmadığını söylüyor. Ama tabii ki, olaylar umduğundan biraz farklı gelişiyor.
...
Şimdi fark ettim, seçtiğim tüm bölümleri Whedon yazıp yönetmiş, vay be. Sevdiğim onlarca Buffy bölümü daha var elbette ama şu listedeki bölüm sayısını 10'a düşürebilmek için içim yanarak attığım bölümler şunlar oldu: Nightmares (1.10), Passion (2.17), The Wish (3.9), Earshot (3.18), Something Blue (4.9), Who Are You? (4.16), Fool For Love (5.7), Tabula Rasa (6.8), Dead Things (6.13), Normal Again (6.17), Selfless (7.5), Conversations with Dead People (7.7) ve Chosen (7.22).