In Treatment

Israil yapımı bir diziden uyarlanan In Treatment, alıştığımız dizilerden çok farklı. İki sezonu da (şu an ara vermiş durumda, üçüncü sezonu önümüzdeki yıl yayınlanacak) haftanın beş günü, her gece yarım saatlik bölümler halinde HBO’da yayınlanmış. İlk sezon 43, ikinci sezon 35 bölümden oluşuyor. Her bölüm, bir psikoterapist olan Paul’ün (Gabriel Byrne) hastalarıyla yaptığı seanslardan ibaret. Her sezona dört farklı hasta düşüyor. Pazartesi günü biri, ertesi gün bir diğeri şeklinde cumaya kadar onları izliyoruz, cuma günü ise hasta koltuğunda bu sefer Paul’ün oturduğu bir başka seans izliyoruz. Evet, sadece tek bir mekanda ve inanılmaz sınırlı sayıda karakterle geçiyor In Treatment. Sadece konuşuyorlar. Ve ben "2000’lerin En İyi 20 Dizisi" yazısındaki dizileri keşke bu diziyi keşfettikten sonra oluştursaymışım, diye hayıflanıyorum. O listeye tepelerden bir yerden girerdi, kesin.

Başroldeki Paul’ü, Usual Suspects filminden anımsayabileceğiniz İrlandalı aktör Gabriel Byrne canlandırıyor, ki kendisi benim çocukken video kasetini kiralayıp her nedense onlarca kez keyiften dört köşe olarak izlediğim Gothic isimli korku filminin başrollerinden birindeydi, bir nevi çocukluk kahramanım haline gelmişti o karakterle ve o aksanla. In Treatment’ta olağanüstü bir performans sergiliyor, nitekim geçtiğimiz yıl Altın Küre’yi götürmüş dizideki oyunculuğuyla.

Hastalarıyla uzun uzadıya konuştuktan sonra haftanın sonunda kendi psikoterapistine gittiğinde Paul, onun hastalarıyla ilgili aslında neler düşündüğünü ve kendi problemlerini öğreniyoruz. Dört bölümde, dört hastanın karşısında inanılmaz güçlü, karizmatik ve bilgili duran adamın, aslında hastalarından çok da farklı durumda olmadığını görmek, onun da zaaflarının ve takıntılarının temeline inmek çok ilginç oluyor. Bir süre sonra, Gabriel Byrne’ın harikulade oyunculuğunun da yardımlarıyla elbette, Paul’ün gerçek hislerini bilmek için Gina’yla yaptığı seansları beklemeye gereksinim duymaz oluyorsunuz: Byrne çok ama çok az konuşarak, iki kaş göz hareketiyle size gerekli ipuçlarının tamamını veriyor. Zaten genel olarak bir “müthiş oyunculuklar geçidi” diye bahsedebiliriz sanırım In Treatment’tan.

Diğer oyunculara da değineyim o halde, bu arada hastalar ve karakterlerle ilgili de bilgi vermiş olurum: Paul’ün meslektaşı ve psikoterapisti (ile akıl hocası karışımı bir şeyi aslında) Gina rolünde The Birdcage, The Horse Whisperer ve Edward Scissorhands’deki rolleriyle akıllara kazınmış müthiş yetenekli Oscar’lı aktris Dianne West, Paul’ün eşi Kate rolündeyse 24, Battlestar, Prison Break ve True Blood gibi dizilerden tanıdığımız Michelle Forbes var.





Hastalar da birbirinden renkli isimlerden oluşuyor. Aktarım da aktarım, hem duygusal hem de erotik diye diye Paul’cüğümüzü pek zor hallere düşüren güzellik tanrıçası Laura; Triangle, The Betrayed, 30 Days of Night, Derailed ve Mulholland Dr. ile kendine gayet etkileyici bir filmografi oluşturmuş, Alias ya da Grey’s Anatomy dizilerinden de tanıyabileceğiniz Melissa George. Irak’ta attığı bombalardan biri bir medreseye isabet edip onlarca masum çocuğun ölümüne neden olunca travma geçiren asker pilot Alex rolünde benim Sex and the City’den aşina olduğum Blair Underwood, lise öğrencisi, intihara eğilimli profesyonel jimnastikçi Sophie rolündeyse Burton’ın Alice in Wonderland’inde Alice olarak karşımıza çıkan Mia Wasikowska var, hemencecik belirteyim yaşına, başına ve ipincecik sesine bakmadan inanılmaz oynuyor. İlk sezonda bir de çiftler terapisine gelen iki hastası var Paul’ün: genç, evli bir çift: Jake ile Amy. Josh Charles ve Embeth Davidtz canlandırıyor onları da.

İkinci sezonda ise, 40’ını geçmiş, çok başarılı bir avukat olan ama çocuk/koca özlemi çeken Mia rolünü Hope Davis, henüz 20 yaşında olan, kan kanserine yakalanmış mimarlık öğrencisi rolünü ise Milk, Dan in Real Life, Dear Wendy ve Pieces of April’da yan rollerden hatırlayabileceğiniz Alison Pill üstlenmiş. Anne babası boşanan, aklı karışık şişko çocuk Oliver’ı Aaron Grady Shaw oynuyor. Son olarak Frasier’dan Frasier babası Martin olarak akıllara (en azından benim aklıma) kazınmış John Mahoney de, büyük bir maharetle, uykusuzluk şikayetiyle gelen ama zamanla yüzeyi kazıdıkça altından neler neler çıkan 70’ini aşmış işkolik Walter’ı canlandırıyor.



Anladığım kadarıyla uyarlandığı İsrail dizisi BeTipul, ikinci sezon için sadece ilham vermiş In Treatment’a. İlk sezonu birebir almışlar; karakterler, olaylar, hatta diyaloglar. Bir nevi çeviri olmuş yani. Fakat ikinci sezon daha bir uyarlama olmuş, bir şeyleri değiştirmek konusunda daha serbest bırakmış kendilerini ABD’li yazarlar. Örneğin ikinci sezondaki Oliver’ın anne ve babası, BeTipul’da aslında ilk sezonun Jake ve Amy’siymiş. In Treatment’ın yazarları ise bu çift için yeni karakterler yaratmayı tercih etmişler. İki sezonu da çok beğendim ben, çok farklılardı, ama ayrı ayrı çok güçlü yanları vardı. Üçüncü sezon içinse biraz korkuyorum açıkçası, çünkü orijinal İsrail dizisi iki sezon sürmüş ve bitmiş, Amerikalı tayfanın elinde hiçbir şey yok yani artık “ilham alacak”. Umarım ilk iki sezonun kalitesinde olur üçüncü sezon da.

Tıpkı gerçek terapideki gibi, son derece yavaş ilerliyor. Hiçbir şey mucizevi bir şekilde çözülmüyor, biraz kafanızı vermeniz ve dikkatle gözlemlemeniz gerekiyor terapi süreçlerini hem de. Ama büyük gelişmelerin olduğu o nadir anlar o kadar olağanüstü ve etkileyici oluyor ki, bekleyişe değiyor. Psiko-dram olduğu kadar bir gizem dizisi aynı zamanda In Treatment. Paul sorunların köküne inmeye çalışırken, siz de kendi koltuğunuzdan kafa yoruyorsunuz. Bazen hastanın şikayet ettiği sorun asıl sorundan çok daha farklı bir şey oluyor mesela; bunu bilinçsizce ağzından çok mühim bir bilgi kaçırarak belli ettiğinde hasta, siz de bir House bölümünde House’tan önce doğru teşhisi koymuş ya da Veronica Mars’ta Veronica’dan önce suçluyu bulmuş gibi tatmin olmuş hissediyorsunuz kendinizi.

Bu diziyi sevmek için, psikolojiye ilgi duymanız gerekmiyor. Ağır tempolu yapımlar sizi bayıyorsa da sorun değil aslında. Tek mekanda geçiyor ve sadece konuşmalardan oluşuyor olabilir, sıradışı karakterler ve olağandışı yaşamlar sunmuyor olabilir, fantastik, aksiyon ya da bilim kurgu dizisi de olmayabilir... Tüm bunlara rağmen, In Treatment her şeyden önce ve her şeyden öte insanla ilgili bir dizi. Hatta Six Feet Under’la birlikte şimdiye dek izlediğim diziler arasında, insanoğlunu en başarılı, en gerçekçi şekilde anlatan dizi. Umut’la kendimizi kaybedip bütün diziyi (78 bölüm, net 32 saat!) birkaç hafta gibi bir sürede izledik, ama In Treatment başlayınca bırakılamayacak dizilerden. Karakterler karakter gibi gelmiyor, yaşadıkları da uzak gelmiyor izlerken insana. Kişiliklerle, davranışlarla, bastırılmış çocukluk travmalarıyla, motivasyonlarla, isteklerle, zaaflarla ve korkularla ilgili öyle doğru şeyler söylüyor ki In Treatment, televizyonda görmeye alışmadığı kadar “gerçek” bir şey sunuyor seyirciye. Bunun üzerine bir de cillop gibi oyunculuklar eklenince, niye hemen koşup bu diziyi bulmak için gerekli işlemlere başlamak yerine hâlâ bu yazıyı okuduğunuzu merak ediyor insan.